De achtergrond

Tijdens mijn opleiding voor talentbegeleider maakte ik kennis met verschillende psychologische modellen en theorieën zoals Maslov, Erik Erikson en Clare Graves. Deze modellen geven de verschillende stadia weer van persoonlijkheid ontwikkeling. Deze theorieën zijn zeer verwant met elkaar en vrij complex als je je er flink in verdiept.

Om zelfs mijn jongste cliënten deze ontwikkeling uit te kunnen leggen begon ik de kern te vereenvoudigen. Ik tekende handmatig alle verschillende stadia, keek naar de achterliggende behoeftes per stadia en naar de bijbehorende communicatie. Plots ontstond het idee hier een kaartspel van te maken. Ik kreeg enorm veel enthousiaste reacties. Een van mijn medestudenten spoorde me aan om dit spel op de markt te brengen.

De handgemaakte tekeningen werden digitaal en het spel kwam steeds meer tot leven. De eerste zelf geprinte versie hebben we met een hele groep mensen handmatig uitgeknipt om het spel voor het eerst te kunnen spelen.

IK WIL DIT was geboren en werd een onderdeel van mijn afstudeerwerk. Na mijn afstuderen kwamen er nog veel wijzigingen. Ik had nog nooit eerder een spel gemaakt en wist niet wat daar allemaal bij kwam kijken. Ik heb o.a. de spelletjesbeurs in Essen bezocht. Ook hier kreeg ik enthousiaste reacties. Ik heb veel verschillende mensen mijn concept laten zien. Ik maakte het spel steeds beter door de feedback die ik kreeg. Nadat ik het doosje had ontworpen en de spelregels gefinetuned had konden de eerste echte prototypes gedrukt worden.

Testen, testen, testen en nog eens testen.

Ging alles ook in 1x goed?

Nee, in het traject naar zo’n prachtig resultaat is er veel mis gegaan, ofwel … anders dan verwacht. Dan denk je dat je je spel uitgedacht hebt, blijk je niet op een standaard aantal kaarten te zitten en moet je kaarten schrappen. Oei…. en dan wordt de hele speldynamiek anders. Het gevoel weer opnieuw moeten beginnen. Welke kaarten gaan er uit en wat doet dit met het spel? Weer opnieuw testen testen en nog eens testen. En het grappige is… het spel werd er beter van!

Bij het (laten) maken van de prototypes ging ook veel anders dan gedacht. Bij het uploaden van de kaarten moet je iedere kaart afzonderlijk uploaden. Voorkant-achterkant, voorkant-achterkant. Komt 1 kaart 9 keer in het spel voor? Dan moet je voor alle 9 kaarten beide zijden uploaden dus 18 handelingen uitvoeren. Per spel waren dat 224 handelingen voor 112 kaarten, en voor een Engelse en een Nederlandse versie samen dus 448 handelingen. Een soort lopendebandwerk waar niet mijn kracht ligt. Vol gas ging ik uploaden, heel goed lettend op de juiste aantallen en plaatsingen per kaart. Bij ontvangst van mijn prototypes bleek ik van de 2 talen (nl en eng) die ik ge-upload had 2 engelse kaarten in een nederlands spel geladen te hebben. Leerpunt: bij uploaden op 1 dag maar 1 taal doen 🙂

Ook bleek ik, dyslectisch als ik ben, midden op de voorkant van het doosje een dikke spelfout over het hoofd gezien te hebben. Ik had mijn spelregel- en verdiepingsboekjes wel laten dubbelchecken door anderen maar het doosje niet. Leerpunt 2 🙂

Het prototype heb ik door veel verschillende mensen laten testen en ook ikzelf heb het eindeloos gespeeld om de dynamiek te perfectioneren en tegelijkertijd de ontwikkeling zo realistisch mogelijk te laten verlopen. Als je met dit spel wilt coachen en de achterliggende theorie wilt gebruiken dan moet het wel overeenkomen met hoe mensen zich in werkelijkheid ontwikkelen, welke hindernissen ze in dat traject op hun pad kunnen krijgen en welke oplossingen hierbij horen. Alles moet kloppen en overeenkomen met de werkelijkheid. Soms loop je in werkelijkheid vast. Dit kan lang duren, dit kan kort duren. Dit is in het spel ook zo. Meestal moet je je eigen hindernissen overwinnen maar soms kan een ander je ook helpen. Ook dit komt terug in het spel.

Het was schaven en schaven, herschrijven en herschrijven. En na elke herschrijving weer de tekst laten checken, de vertaling aanpassen en ook daar de tekst weer laten checken. Gelukkig heb ik in mijn vriendenkring een native speaker en nog een hoop lieve andere mensen die me daar met veel geduld mee hebben willen helpen.

Bij een tweede serie prototypes bleken ineens de kleuren van de boekjes zo veel af te wijken van de kaarten dat ze als gebruiksaanwijzing hun doel voorbij schoten. Een aantal doosjes waren scheef geplakt. Ook daar moet je dus op letten. En zo waren er nog veel meer dingen die anders liepen dan verwacht. Kortom een hele lange en leerzame reis heb ik afgelegd om tot dit geweldige spel IK WIL DIT te komen.

En zeg nou zelf…. dit resultaat, DIT WIL toch iedereen?